De vorige blog is al even geleden. Het traject met de neuropsycholoog loopt inmiddels en ik weet nog steeds niet of ik er iets uit kan halen. Soms ben ik bang weer op het oude spoor te belanden, een ‘we kunnen helaas niets meer voor u betekenen’. Maar we gaan nog door.
Focussen op de overprikkeling zelf gaat niets opleveren. Er zijn geen oplossingen voor. Wegnemen van de overprikkeling is de enige oplossing, eentje die niet altijd voorhanden is. Dus we gaan focussen op de positieve momenten van het leven. Wat is wel leuk en goed. Kijken of we dat de boventoon kunnen laten worden op de plek waar dat een lange tijd de overprikkeling was. Was omdat het nu even rustig is qua overprikkeling. Het is winter, het is corona. Weinig feestjes en al helemaal niet buiten.
Nu even de blik verleggen naar een ander medisch vraagstuk. Ik heb al maanden bloed in de urine. Niet te zien overigens. Maar hoe weet ik dat? Ik moet elke drie maanden urine inleveren vanwege de MS-medicatie. En elke keer zag ik dat in de uitslagen. De laatste keer toch maar eens nagevraagd en een traject ingegaan bij de huisarts. Ik had wel een onopgemerkte blaasontsteking, maar die was met medicijnen met een week opgelost. En nog steeds bloedsporen in de plas.
Dus een doorverwijzing naar de uroloog. Vorige week ben ik al uitgenodigd voor een echo en vanochtend onderging ik een blaasscopie (cysto-scopie). Ik weet nu hoe mijn eigen blaas er uit ziet aan de binnenkant en blijkbaar was het, aldus de urologe, een knapperd. Geen afwijkingen. Ook op de echo was niets bijzonders te zien. Volgende week nog een CT-scan, maar ook daar is de verwachting dat er niets uitkomt. Eind december zullen we het weten.
En dan kunnen we nu weer verder met positief denken. Lukt soms aardig!
NienOnline 