Een Onverwacht Feestje

Vorig jaar op 24 februari ben ik met Quib voor de eerste keer naar de dierenarts (DA) geweest. Hij had toen een klein bobbeltje, waar ik me in eerste instantie niet al te druk om maakte. Toen leek het namelijk of hij de ene dag groter was dan de andere en dus meer op een ontsteking leek, dan wat anders. Toen meneer op die dag aan het kuchen was en zijn eten niet binnen kon houden, toch maar even naar de dokter. Hij had een keelontsteking. Voor de zekerheid toch maar even een biopsie van het bobbeltje genomen en het slechte nieuws volgde snel.

Kort daarna zou meneer onder het mes gaan en pas bij de patholoog zou blijken of het ‘goede’ of ‘slechte’ kanker was. Ook dat nieuws was een domper. Het was al te ver uitgewaaierd. De kanker groeit met octopus achtige uitschieters over zijn lijfje. De prognose: maximaal een jaar.

Maar maximaal is zo’n rot woord, want het kan dus ook twee of drie maanden zijn. Ik heb dus heel vaak in de zenuwen gezeten. Een off-day van het beessie werd al vaak aangezien voor het naderende einde. Tot de volgende dag, dan mocht ik weer ademhalen. Het was nog niet zover.

 

Ik had verwacht dat 5 maart 2009 het laatste dierenfeestje voor Quibes zou zijn, maar vriend en vijand hoor je nou eenmaal te verbazen. The Tough Guy is er nog steeds, een jaar later. Vandaag vier ik zijn verjaardag. Dertien hele mooie jaren met de kleine tiran die de afgelopen jaren gelukkig totaal mellow (nou ja, een stuk rustiger in ieder geval) geworden is.

Het einde nadert. En snel ook! Dat weet ik elke dag als ik zijn buik inspecteer. Maar vandaag is niet de dag. Vandaag is het onverwacht feest.